klijte – wandelman

De tweede etappe van de GR5A, de Wandelronde van Vlaanderen, zal me opnieuw naar Avelgem leiden, maar ditmaal rechtsom. Het beginpunt koos ik volgens de topogids in Breucq, een gehucht in de Waalse gemeente Ellezelles, goed voor een kleine 26 km.

Met een paar keer overstappen spoor ik naar Ronse, waar er nog oude perronlampen staan. Heerlijk vind ik die: uit een sloop redde ik er enkele jaren terug een paar die nu in de tuin hangen. Van daaruit neem ik de bus naar het vertrekpunt, een wat sjofele halte op de N48 van Ronse naar Geraardsbergen.

Gelukkig gaat het daarna gleich gut los. De route loopt meteen een onverhard pad in, waar een zwaluw verschillende keren rakelings over mijn hoofd scheert. Wellicht kom ik wat te dicht in de buurt van het nest? Of trek ik vliegen aan, en dus ook roofgedierte?

Ook al is het nog vroeg, het is loeiheet als ik richting Kanarieberg trek. De zon brandt genadeloos, dus stop ik al meteen om me in te smeren. (Bereidwillige fabrikanten van hoogwaardige zonnemelk mogen zich melden voor product placement.)

Gelukkig is er ook af en toe schaduw, bijvoorbeeld in het magische Muziekbos, waar op een boom deze sjamanistische vlek te vinden is. Een lord of the flies-achtige varkenskop? Een wolf? Wie zal het zeggen…

Omhoogkijken is altijd ook een beetje je evenwicht verliezen, zo majestueus fluorescerend (luminiscent?) is zo’n bos. De kruinen in het bos doen er trouwens vanzelf aan social distancing, wat in botanische kringen crown shyness heet. Blijkbaar om te vermijden dat bladetende insecten overspringen, dus zo mank loopt de vergelijking met corona niet eens.

Weer uit het bos vergaap ik me aan de vele bestrikte ganzen in de voortuintjes. De een na de ander, in goedburgerlijke verstening van waakzaam nabuurschap.

A propos voortuintjes: verderop spot ik onder meer ook een beeldje van een middeldiep in de grond verzonken hond, én iemand met de mot in de respectievelijke bollen en top van zijn atomium- en eiffeltorenbuxus.

In het gehucht Klijpe koop ik naast de kerk een boulet als bijgerecht bij mijn bloemkoollunch. Eerste en enige gesprek van de dag met de friturist van dienst, over hoe hij ooit eens lastiggevallen was door jagers in de bossen rond Ellezelles, en hoe hij nadien de banden van hun 4×4’s had platgestoken met een mes. De ontboezemingen zijn niet wederzijds.

Even later zweet ik alweer peentjes en doe van Neil Armstrong in een strook gesmolten asfalt.

Wat verderop is er gelukkig wat schaduw op de ellenlange Ronde Van Vlaanderenstraat, waar de winnaars van de verschillende edities vereeuwigd zijn. De Kannibaal kon niet ontbreken.

Ik ben zowat halverwege nu, en nader het Kluisbos.

Op de Knokteberg vind ik opnieuw een wandelboom.

Ik duik het Kluisbos is, waar ik de route een beetje saai vind – almaar rechtdoor, op steenslag, terwijl de omgeving er in feite best mooi is, weet ik van eerdere wandelingen. De schaduw is wel weer meer dan welkom.